Het is in Nederland nog steeds goed mogelijk om je leven met oogkleppen op te leven. Wanneer onrecht niet penetreert binnen de kring van gezin, school, werk, buurt, vrienden, sportclub, dan gaat het makkelijk je huis voorbij. Terwijl de hele wereld via digitale kanalen binnen handbereik is gekomen, lijkt de kring waar mensen zich verantwoordelijk voor voelen juist kleiner te worden. Bijgevolg is er steeds minder plaats voor fundamentele verhalen over maatschappelijke verandering, die enige decennia geleden veel breder voet aan de grond kregen.
Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurt. Wie bijvoorbeeld het nieuws op het gebied van het Nederlandse migratiebeleid volgt, komt regelmatig verhalen tegen over buurten en scholen die in actie komen tegen de dreigende uitzetting van buurt- of klasgenoten. Dan komt het dichtbij, dan worden de gevolgen van het beleid tastbaar. De paradox doet zich echter voor dat dit zich vaak niet vertaalt in een algemenere kritische houding. De buurman moet blijven, maar andere illegaal gemaakten moeten nog steeds een enkele reis land van herkomst krijgen.
Een dergelijke houding getuigt niet alleen van de al genoemde ontideologisering, waarin specifieke gebeurtenissen beperkt blijven tot zichzelf en niet gekoppeld worden aan praktijk en beleid en theorie die dat niveau ontstijgen, maar ook van de neiging om gezag klakkeloos te gehoorzamen. Continue reading