Dinsdag 13 september 2011 kreeg Joke Kaviaar thuis plotseling een tien man sterk team van de Nationale Recherche over de vloer, die computers, USB sticks, cd-roms, harde schijven, en nog wat meer materiaal in beslag namen of fotografeerden. Joke zelf werd gearresteerd.

Joke is fel gekant tegen het Nederlandse asiel- en vreemdelingenbeleid en schrijft teksten die deze mening verkondigen. De teksten zouden volgens het Openbaar Ministerie “opruiend” zijn.

Een week na haar arrestatie en vrijlating werd Joke opnieuw met arrestatie bedreigd omdat ze zich schuldig zou maken aan een “nieuwe pleegperiode” door de teksten op haar website te laten staan. Een zwaard van Damocles dat nog lang is blijven hangen.

De Steungroep 13 September verzet zich tegen elke vorm van repressie. Het is de staat die mensen zonder papieren opjaagt en opsluit, en het opsluiten en intimideren van tegenstanders van dit beleid is hier slechts een verlengstuk van. Daarom verdient ook Joke onze solidariteit! Totdat alle gevangenismuren om zijn!

Het verhaal van dinsdag 13 september 2011

Dinsdagmorgen 13 september zag Joke ineens 10 à 12 personen voor haar op de stoep staan. “Ik had open gedaan omdat ik meende dat het de postbode was”. Ze toonden hun legitimatie, en vertelden dat als ze mevrouw Kaviaar was, ze was aangehouden wegens opruiing. “Ik kon het niet geloven. Ik vroeg of ik een jas mocht aantrekken. Ze liepen met me mee naar boven en zeiden dat ze een huiszoeking gingen doen en alle computers in beslag gingen nemen. Ik moest mijn tandenborstel maar meenemen”.
Het huis werd compleet ondersteboven gekeerd terwijl Joke werd meegenomen naar het hoofdbureau van Zwolle. Ondertussen bleef de partner van Joke achter. Deze zag hoe er foto’s werden gemaakt van alle kamers en van het adresboek bij de telefoon. De partner werd verzocht op één plek blijven en mocht ook niet bellen.

Joke werd in een zwarte wagen met geblindeerde achterruiten gezet, met twee zware jongens van de Nationale Recherche aan beide zijden. Ze werd met 130 km per uur over de linkerrijstrook in één uur naar Zwolle gebracht waar ze drie dagen in volledige beperking zou blijven. Ze moest zelf, toen ze de in verzekering stelling las, ontdekken dat ze niet alleen verdachte binnen een onderzoek naar opruiing was, maar dat haar ook opruiing ‘met terroristisch oogmerk’ ten laste werd gelegd (art. 131 lid 2). Voor vrienden verdween Joke spoorloos voor vier dagen. Deze hoorden pas van de arrestatie toen Joke op vrijdag zonder verklaring weer op straat werd gezet.

Op 21 september 2011 belde de Officier van justitie van het landelijk parket (Guus Schram) naar haar advocaat en deelde mede dat er sprake zou zijn van een ‘nieuwe pleegperiode’. De OvJ zou echter wachten op een brief waarin het standpunt van de verdediging uiteen zou worden gezet.
Nadat de officier van justitie deze brief had ontvangen, op donderdag 6 oktober, werd het wachten op diens definitieve beslissing, die hij niet vantevoren hoeft mede te delen. Het had zomaar gekund dat er weer 10 personen vroeg in de morgen aan de deur zouden komen om haar te arresteren. Op 7 december besloot het OM zelf maar de website offline te halen. Van een tweede arrestatie kwam het niet. Een dag later stond de website inclusief de teksten weer online. Het OM nam een dreigende houding aan maar heeft het er toch maar bij gelaten.

Grote gevolgen

Dat de eerdere en wellicht opvolgende arrestatie grote gevolgen heeft voor het publieke debat is duidelijk. Vandaag de dag is het kennelijk niet meer mogelijk bepaalde uitlatingen te doen, die gekant zijn tegen het overheidsbeleid, zonder als ‘radicaal’ en dus gevaarlijk gebrandmerkt te worden. Dit brandmerken gaat al terug tot bijvoorbeeld de jaren veertig van de 18e eeuw toen radicalen gevaarlijk geacht werden omdat ze voor een democratisch bestel waren, tegen koning Willem II. In de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw waren ‘radicalen’ studenten, krakers, en andere activisten die opkwamen voor rechten die we nu als heel vanzelfsprekend beschouwen. Zaken die vandaag de dag zelfs als een ‘kenmerk’ van de verzorgingsstaat worden gezien. Vandaag is iemand al radicaal als zij of hij van mening is dat er iets moet worden gedaan tegen het criminaliseren, opsluiten en uitzetten van mensen zonder papieren.

Nieuw is de oprekking van strafwetten om dergelijke radicaliteit tegen te gaan en de prioriteit die door overheidsinstanties wordt gegeven aan bestrijding van deze zogenaamde ‘radicalen’.
Radicaal zijn staat in een ander daglicht dan twintig jaar geleden. Dit laat zich zien in de hoeveelheid geld die besteed wordt aan de aanpak van zogenaamde ‘radicalisering’. In het jaarrapport van de AIVD staat te lezen dat radicalisme “een gevaar voor de democratische rechtsorde” is, het “ontwricht” het de samenleving. Om radicalen in de maat te laten lopen, zijn er steeds meer deradicaliseringsprogramma’s, waar bijvoorbeeld aan jeugdwerkers gevraagd wordt de politie op de hoogte te houden over ‘radicale jongeren’ in de buurt. Maar ook ouders kunnen ineens bezoek krijgen van de AIVD omdat de kinders flyers uitdelen tegen het eten van vlees en daarom wel eens met foute – radicale – mensen om zouden kunnen gaan. Bovendien bestaan er tal van digitale informatieprojecten, zoals de ook deze zojuist gestarte “Omgaan met idealen”-campagne, gericht op het kweken van passieve gezagsgetrouwe jongeren.

Ook nieuw is dat de Nationale Recherche, een dienst die zich bezig houdt met zware criminaliteit, zichzelf begeeft in inlichtingenwerk door een huiszoeking te doen bij een mondige tegenstander van het vreemdelingenbeleid. Met de introductie van het begrip ‘ideologische misdaad’ (meer info hier en hier), waar kennelijk opruiing onder begrepen moet worden, betekent dit in feite dat er een politieke politie bij gekomen is in Nederland.

Is het opruiend als iemand zou schrijven: “Gooi overal ter wereld alle muren omver, brand alle gevangenissen plat, mensen moeten vrij zijn”? Dit zou betekenen dat zelfs politieke filosofiën als marxisme en anarchisme verboden zou moeten worden, omdat deze oproepen tot revolutie, toch duidelijk een ‘ontwrichting’ van de samenleving.

Als we even terugkijken in de Nederlandse geschiedenis, is een ding is al die tijd constant gebleven. Radicalen richtten zich tegen misstanden, die onderdeel uitmaken van de samenleving zoals die in de betreffende tijd bestond. Niet zelden wordt later met schaamte teruggekeken op zulke misstanden, wanneer daar mede door de inzet van ‘radicalen’ een eind aan is gekomen. Zo zal het ook gaan met het opjagen en opsluiten van mensen zonder de juiste papieren, één van de ernstige misstanden van de huidige tijd.

Maar zolang we nog niet zover zijn hebben mensen die onderdrukt worden door de staat omdat ze zich uitspreken en verzetten tegen het moorddadige afschrijfbeleid onze steun nodig. Een beleid wat mensen afschrijft en opsluit in detentiecentra of gevangenissen, enkel en alleen in de naam van winst.

~ Steungroep 13 September ~