Op: Libertaire Orde

Libertaire Orde heeft onze eerste oproep overgenomen, en daar het hunne aan toegevoegd:

Misdrijven tegen de openbare orde?

De hierboven genoemde strafrechtartikelen komen voor in het Wetboek van Strafrecht (WvSr) onder de titel ‘misdrijven tegen de openbare orde’. In art. 131 WvSr draait het om de opruier en art. 132 WvSr spreekt over de verspreider. Ik laat dit verder voor wat het is, want het is aan de advocaat van Joke Kaviaar om nader op die problematiek in te gaan.

Ik vraag me hier echter af: zijn er wel misdrijven te plegen tegen de openbare orde? Want over wiens openbare orde spreken we dan? Die van de bestaande macht. En wie daarbinnen de definitiemacht in handen heeft, zoals de wetgever in zijn hoedanigheid als strafwetgever, kan al naar gelang de omvang van zijn machtsbereik de geometrie van ‘openbare orde’ bepalen.

Echter, als de wetgever iets kan opperen, dan kunnen anderen dat ook. ‘If dogs run free, why don’t we? (zingt Bob Dylan; in het album New Morning, 1970). Dat is een kwestie van vrijheid van meningsuiting. Alleen zal hetgeen dat ‘anderen’ opperen niet tot wet verheven worden (afwezigheid van definitiemacht).

Openbare orde?

Welnu, het staat mij vrij, op grond van historische gegevens, te vinden dat er afschuwelijke misdrijven tegen de openbare orde in de Nederlandse koloniën zijn gepleegd. Zijn die straffeloos zijn gebleken? Sterker nog, zijn er ernstige misdrijven gepleegd, waarbij de bedrijver, dan wel opdrachtgever, althans hoogste verantwoordelijke zelfs met een koninklijke onderscheiding is weggekomen? Ja die zijn er!

Eén voorbeeld en wel uit de tijd van de ‘politionele acties’ in Indonesië. Onder verantwoordelijkheid van de Nederlandse regering zijn tijdens die acties in Indonesië rond 1947 door Nederlanders uit vergelding en ter voorbeeldstelling hele dorpen platgebrand, zijn er massa-executies uitgevoerd en mensen standrechtelijk gefusilleerd. Dit gebeurde onder leiding van generaal Spoor. Deze is voor zijn verdiensten de Militaire Willems-Orde in juni 1949 postuum verleend.

De orgie van geweld waarvan sprake is geweest, levert één groot misdrijf op tegen de openbare orde. Maar er volgde geen strafvervolging. Neemt men dit dus als maatstaf op in een ergheidmodel dan begrijpt iedereen, dat de handelingen en uitingen van Joke Kaviaar nog niet in de buurt komen van die maatstaf. Er moet dus iets anders aan de hand zijn.

De overheidsadministratie zal Joke een ‘lastige tante’ vinden, die eens op haar nummer moet worden gezet. Hebben ‘we’ daarvoor een juridisch handvat? Ja, laten we het eens kijken hoever ‘we’ komen met de artikelen 131 en 132 WvSr. Zo zal gedacht zijn. Dat heeft autorisatie verworven van de rechterlijke macht in eerste instantie. Het is aan de tweede instantie (het hoger beroep) dit te corrigeren.

Het is duidelijk dat Joke Kaviaar niet in de misdrijven sfeer moet worden beoordeeld, maar in de sfeer van het grondwettelijk recht op vrijheid van meningsuiting. Joke Kaviaar heeft, mede gelet op het ergheidmodel, gehandeld binnen dat grondwettelijke recht en niet binnen het kader van het strafrecht. Duidelijke zaak.

Thom Holterman

Aantekening

Ten behoeve van een beter begrip omtrent de hierboven aan de orde zijnde problematiek enkele links. Informatie over de zaak tegen Joke Kaviaar; klik HIER. Teksten van Joke Kaviaar; klik HIER. Meer over de “March 2 Freedom”; klik HIER. Over de politionele acties in Indonesië: klik HIER.